به نقل از «خبرآنلاین»

چرا برای میلاد امام حسین، مناسک اجتماعی نداریم؟

تاریخ انتشار: ۲۴ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۴۲۰۰۵

به گزارش مبلغ فردا سوم شعبان، ولادت امام حسین(ع) است امامی که برای شهادتش در روز عاشورا، همه از جان می گذرند ولی سوال ساده این است که چرا برای ولادت ایشان، حتی یک-صدم این مناسک را برگزار نمی کنیم؟ در این مطلب ، دکتر علی الهی خراسانی به این سوال کلی می پردازد که چرا اصولا در ولادت ائمه و اعیاد، همانند ساروز شهادت آنها، مناسک اجتماعی خاصی نداریم؟ یادداشت ایشان را به نقل از دین آنلاین در ادامه می خوانید:

در روز عاشورا در خیابان‌های تهران و دیگر شهرهای بزرگ مانند مشهد و اصفهان، چهره‌های مختلفی از مردم و جوانان را می‌توان دید که با شور عجیبی همراه است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

شوری که همبستگی ایجاد می‌کند و این همبستگی و یگانگی که از طریق همانندی در احساسات و تبعیت از نظام‌های ارزشی واحد صورت می‌گیرد، می‌تواند کنشگران را به هم متصل سازد و شبکه‌ای از سرمایه اجتماعی را رقم زند.

یا روز اربعین را در نظر بگیرید که میلیون‌ها زن و مرد، زندگی خود را رها می‌کنند و با آگاهی از خطرات پیش‌رو، مسافت زیادی را پیاده‌روی می‌کنند و چنین مناسکی شکل می‌گیرد که نتیجه آن، انسجام‌یافتگی و هویت‌بخشی به جامعه است.

اما این مناسک اجتماعی معطوف به مصیبت امام حسین(ع) در کربلا است که می‌تواند محبت و عاطفه را الگوپذیر کند اما چرا برای اعیاد اسلامی و مذهبی مانند عید فطر، عید قربان، عید غدیر و یا ولادت‌های معصومین(ع) چنین مناسک اجتماعی وجود ندارد؟ البته شاید نیمه شعبان و ولادت امام زمان(عج) را استثنا کنید که هر ساله جمعیت فراوانی با آداب خاصی به مسجد جمکران سرازیر می‌شود.

اما همین منسک، دارای جوهره شادی و فرح نیست بلکه با گریه و سوز و گداز همراه است که چرا دست ما از دیدن امام زمان کوتاه است و ایشان در پس غیبت هستند و دعا و ناله و ندبه برای آمدن ایشان…. .

به‌راستی چرا مناسک اجتماعی نداریم که در آن شور شادی‌آفرین باشد و نه البته فرح بیهوده و در خیابان‌ها دسته‌های شادمانی راه افتد و نه البته بزن و بکوب‌های آزاردهنده!
باید جامعه‌شناسان، مردم‌شناسان و کارشناسان دینی بدین پرسش، پاسخ‌هایی علمی و مستدل گویند، اما به‌نظر من چند بیان نکته خالی از فایده نیست:

اول) در جامعه ما، عامل انسجام‌بخش و همبستگی، مصیبت‌ها است و نه اتفاق‌های شادکننده. بیماری مرد یا زنی که بزرگ خاندان و محبوب همه فامیل است و هر لحظه امکان دارد فوت کند، تمام خانواده و فامیل‌های دور و نزدیک را حتی از سراسر کشور و یا جهان دور هم جمع‌ می‌کند و در صورت فوت چنین شخصی، چندین روز خانه مرحوم، محل همبستگی فامیل می‌شود. اما در اتفاق‌های شیرین کمتر چنین همبستگی‌هایی دیده می‌شود.

حزناکی جامعه ما هم ریشه در ذات انسانی دارد و هم در فرهنگ ما. انسان، در مصیبت‌ها و اتفاق‌های ناگوار به دنبال امر متعالی و قدسی است که ناجی او باشد و در رویدادهای شیرین اتفاقاً تعالی گریز است که نکند اخلاق و قانون قدسی، شادی او را محدود نماید. روشن است که در رویدادهای شیرین، تصور ناجی بی‌معنا است. انسان همیشه در مصیبت‌ها، احساس نیاز به هم‌نوع خود و همبستگی با دیگران می‌کند.

از سوی دیگر فرهنگ ما چون ارتباطی با عرفان اسلامی ندارد، با مفاهیمی چون شوق و رضا که می‌تواند شوری شادآفرین باشد بیگانه است. فرهنگ ما در سنت فقهی ریشه دارد که فرح و شادی، امری لغو و بیهوده شمرده شده است و یا آنکه همیشه به شادی به‌عنوان نتیجه افعال حرامی چون قمار، غنا، مجالس مختلط و … نگریسته شده است.

دوم) اندیشه‌ای در حال ترویج و نهادینه شدن است بدین توضیح که با وجود غیبت امام زمان (ع) و عدم ظهور ایشان، شادی و شادمانی حتی برای اعیاد و ولادت‌های امامان بی‌معناست و نمی‌توان از غم و حزن غیبت ایشان دست کشید و بیهوده به شادمانی پرداخت. علاوه بر آنکه خود امام زمان(ع) نیز برای مصیبت جدّ خود روز و شب گریه می‌کنند و بی‌ادبی است که با وجود مصیبت‌زدگی ایشان، به شادی و فرح بیپردازیم.

نمونه‌های این اندیشه را می‌توان در هیئت‌هایی دید که در وسط مراسم ولادت امام حسین(ع) به عزاداری و سینه‌زنی می‌پردازند و یا آنکه تمام روزهای دو دهة محرم و صفر را لباس مشکی می‌پوشند. تمام شادی این افراد در مجالس لعن و حرکات مفرح‌زا در نه ربیع الاول خلاصه می‌شود. چنین تفکری به‌شدت در حال توسعه میان جامعه مذهبی است.

سوم) اساساً برای ابراز عاطفه و محبت و ایجاد شادی در جامعه، الگوهای جامعه‌پسند و فراگیر نداریم. نمی‌توانیم در شادی‌هایمان دیگران را شریک کنیم و چگونه دل‌های مردم را خوشحال کنیم. همیشه می‌خواهیم در غم دیگران شریک باشیم! رسانه نقش مؤثری درین‌باره دارد که متأسفانه رسانه ملی در ارائه الگوی شادی‌بخش به جامعه موفق نبوده است.

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1872231

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: امام حسین ع عاشورا اربعین حسینی مناسک اجتماعی امام حسین امام زمان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۴۲۰۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرایی برابری فضیلت زیارت عبدالعظیم(ع) و امام حسین(ع)

به همت معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهرا(س) اراک مراسم سالروز وفات حضرت عبدالعظیم حسنی با حضور خانم طباطبایی استاد این مدرسه علمیه برگزار شد.

خانم طباطبایی در این مراسم اظهار داشت: حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) با چهار نسب به امام حسن مجتبی(ع) می‌رسند، از امام هفتم تا امام یازدهم را درک کردند ولی بیشتر به حضور امام جواد و امام هادی (علیهم السلام) رسیدند.

وی تصریح کرد: برای اثبات عظمت علمی حضرت عبدالعظیم (ع) کافی است بدانیم امام معصوم مردم را برای حل مشکلات دینی و یافتن پرسش‌های اعتقادی و عملی‌شان، به‌ایشان ارجاع داده‌اند، بنابراین ایشان تنها یک محدّث و راوی احادیث اهل‌بیت(ع) نبوده بلکه از علمای بزرگ خاندان رسالت بوده که پس از معصومان، توان پاسخگویی به مسائل علمی را داشته و توانمندی علمی‌ایشان نیز مورد تأیید و تصدیق امام هادی (ع) قرار گرفته است.

طباطبایی یادآور شد: در بذل، بخشش، جود و سخاوت ایشان وارد شده که تنها کسی که اقتدا و تبعیت از جد بزرگوار خود امام حسن مجتبی(ع) نمود، ایشان بوده یعنی همانند امام حسن مجتبی(ع)، سخی‌ترین مردم در زمان خود بود.

این استاد حوزه علمیه خاطرنشان کرد: در خصوص مقام معنوی حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) باید یادآور شد که ایشان فردی عابد، زاهد و پرهیزگار بودند که روزها را روزه و شب‌ها را به عبادت می‌پرداختند.

وی اظهار کرد: مهم‌ترین نشانه عظمت معنوی و مقامات باطنی آستانه حضرت عبدالعظیم(ع) برابری فضیلت زیارت مزار آن بزرگوار، با فضیلت زیارت سیّدالشهداء است، شیخ المحدّثین، صدوق، از محمد بن یحیی عطّار (که یکی از اهالی ری است) این‌گونه نقل کرده که "خدمت امام هادی(ع) رسیدم، ایشان فرمود: «کجا بودی؟» گفتم: حسین بن علی (ع) را زیارت کردم. امام هادی(ع) فرمود: أما إنّک لَوزُرتَ قَبرَ عَبدِالعَظیمِ عِندَکُم کُنتَ کَمَن زارَ الحُسَینَ بنَ عَلِیٍّ(ع)، بدان که اگر قبر عبدالعظیم را در شهر خودتان زیارت کنی، مانند کسی هستی که حسین بن علی (ع) را زیارت کرده باشد.

طباطبایی ابراز کرد: برابری فضیلت زیارت عبدالعظیم(ع) و امام حسین (ع) مقیّد است به فضای سیاسی ویژه‌ای که پیروان اهل‌بیت(ع) در آن مقطع تاریخی در آن زندگی می‌کردند، در زمانی که اختناق شدیدی جهان اسلام را فراگرفته بود و جامعه تشیع در دوران زمامداری افرادی مانند متوکّل، مُعتّز و معتمد عباسی، سخت‌ترین دوران‌های تاریخیِ خود را سپری می‌کرد، در چنین شرایطی، امام هادی(ع) به‌منظور پیشگیری از خطرهایی که از طرف حکومت‌های وقت شیعیان را تهدید می‌کرد، فضیلت زیارت حضرت عبدالعظیم(ع) را با زیارت امام حسین(ع) برابر دانسته است.